Η γενιά του Google

Πήγαινε σχολείο, παιδί μου, να μάθεις γράμματα, να γίνεις κάτι όταν μεγαλώσεις”, μία φράση κλισέ, η οποία, έστω και αν είχε κάποιο νόημα πριν από μερικά χρόνια, στις μέρες μας είναι άτοπη.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Άλλωστε, για να σας πείσω ότι υπό προϋποθέσεις τα σχολεία -προσοχή, στην τωρινή τους μορφή- είναι άχρηστα, θα χρειαστώ πολύ ισχυρά επιχειρήματα. Γιατί πηγαίνει ένα παιδί στο σχολείο; Για να αποκτήσει βασικές (και μη) γνώσεις, οι οποίες στο μέλλον θα φανούν χρήσιμες τόσο στο ίδιο όσο και στο κοινωνικό σύνολο γενικότερα.

Το πρόβλημα όμως είναι ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος αυτών των γνώσεων είτε του είναι εντελώς άχρηστο, είτε θα το ξεχάσει μετά από τρία τέσσερα χρόνια, είτε -ακόμα χειρότερα- απλώς αποστηθίζεται για έναν καλό βαθμό. Οπότε, αυτό που μένει είναι η δημιουργία μιας “βάσης γνώσεων”, η οποία θα το βοηθήσει στην καθημερινότητά του και, στην καλύτερη περίπτωση, θα του χρειαστεί στο επάγγελμά του.

Αυτή όμως τη βάση γνώσεων μπορεί να του την προσφέρει, και με το παραπάνω, το Internet. Πάρτε για παράδειγμα το Google. Οποιαδήποτε πληροφορία απέχει ένα, δύο, άντε τρία κλικ μακριά και η μόνη προϋπόθεση είναι να ξέρει κάποιος πώς να την αναζητήσει. Ακόμα και αν κάποιος θέλει να αποκτήσει εξειδικευμένες γνώσεις, είναι βέβαιο ότι θα τις βρει. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του θρυλικού MIT, το οποίο παρέχει δωρεάν βίντεο με όλα τα μαθήματα που γίνονται στα εργαστήριά του. Από τη στιγμή που όλο το περιεχόμενο είναι διαθέσιμο, ποιος ο λόγος κάποιος, ντε και καλά, να πρέπει να πάει στη Μασαχουσέτη για να θεωρείται άξιος επιστήμονας;

Η άποψή μου, λοιπόν, είναι ότι σαφώς και τα σχολεία έχουν νόημα ύπαρξης, αλίμονο αν πίστευα το αντίθετο, ωστόσο πρέπει να αλλάξουν ριζικά τις εκπαιδευτικές διαδικασίες τους. Υπάρχουν πλέον παιδιά που... από την κούνια τους χειρίζονται PCs και κινητά τηλέφωνα (κάθε φορά που βλέπω δεκάχρονο να γράφει SMS με “τυφλό σύστημα” με πιάνει μελαγχολία). Αυτά τα παιδιά δεν χρειάζονται κάποιον να τα βάλει σε ένα καλούπι συγκεκριμένων γνώσεων, αλλά έναν παιδαγωγό που, σε συνδυασμό με τους γονείς τους, θα τα βοηθήσει να βρίσκουν και φυσικά να φιλτράρουν όλες τις απαραίτητες πληροφορίες. Επίσης, σε αυτά τα παιδιά δεν θα πρέπει να απαγορεύεται η χρήση υπολογιστών ή ακόμα και κινητών τηλεφώνων στις σχολικές αίθουσες. Άλλωστε, το να αποκλείουμε π.χ. τα κινητά επειδή τα παιδιά μπορεί να ανταλλάσουν SMS και να μην προσέχουν, είναι αντίστοιχο με το να απαγορεύουμε το χαρτί επειδή ένα παιδί μπορεί να το κάνει σαΐτα...

Νίκος Αθηναίος

Πηγή:pcw